Zamanın içinde...

Vakti zamanında, eteklerimde zil çaldığı, koşuşturmaktan yorgun düştüğüm günlerde her şeye yetişmek, her şeyi tastamam yapma azmine sahip olduğum zamanlar yaşadım. Zannederdim ki zaman geçtikçe, çocuklar büyüdükçe sorumluluklarım azalacak, bütün zamanlar bana kalacak. Kendine ait hoş zamanlar hep gelecekte saklıydı benim için. Saklı zamanların içine hapsolmuş ertelediğim düşlerim vardı benim. Umardım ki bir gün kendimi, kendi dünyamın merkezime koyabilirim. Erteleye erteleye geldik bugünlere. Hep umutla...

Akşam eve geldiğimde, birinin elinde günlük ödevleri, kalem kağıdı, diğerinin elinde oyuncakları, evcilik oynama peşinde iki kuzum vardı etrafımda dolaşan. Benimse dizi dizi işlerim! Koşturarak yetişmeye çalıştım her şeye. Daraldığım zamanlarda annem yetişirdi imdadıma. Belli ki onun için de durum aynıydı.

Kendimi kendi dünyamın merkezine koyamadım hiçbir zaman. Dün neyse bugün de her şey aynı. Zaman sadece şekilleri değiştirdi bence. Durumların içini dolduran malzeme hep aynı. Sevgi ve sorumluluk hissi!

Annem halen zor zamanlarımda benim yanımda olma derdinde.  Bölsem diyorum bedenimi birkaç parçaya. Ve de kalbimi! Herkese, her şeye  yetişebilmek, mutlu edebilmek derdindeyim hala. Koşturuyorum son gücümle. Gülümsemek, anlamak, dinlemek, dertleşmek yine misyonum.

Sevgi çoğaltmaya çalışıyorum..

(Alıntıdır)