Hüzün ve Hazan Mevsimi "SONBAHAR"

Çok sıcak geçirdiğimiz yaz günlerinin ardından havalar birdenbire soğudu.İlkbahara girerken hissettiğimiz sevinçli coşku hali, kışa girerken maalesef yakınımıza uğramıyor.Kime baksam sanki hüzünlü ve bedbin. Her kalem ayrılık ve hüzün seriyor sayfalarına.İlkbaharda kıpır kıpır, yaşama sevinci dolu yürekler, sakin, suskun ve sessiz bekleyişlerde.Soğuk kış günlerini tevekküllü bir boyun eğişle karşılama hali hakim yüreklerde.Yazı dolu dolu, deniz kıyıları, yemyeşil bağ ve bahçelerde yaşamanın keyfi gelecek baharlara ertelendi.Yine de umutlu ve mutluyum…Değil mi ki sağ ve sağlıklıyız, çoluk çocuğumuzun dert ve endişeleri çözümsüz değil, yine de şükretmek, yaşama sıkıca umut ve minnetle sarılmak için sebebimiz var demektir.

Sonbaharlar her zaman, sararan yapraklar, değişen doğanın pastel renkleri ile, insana hüznü çağrıştırsa da, içimizde umut çiçeklerini yeşertmeye engel olmamalı.Rabbim dermansız dert, çözümü olmayan sıkıntılar vermesin. Ufak tefek olumsuzluklar bizleri yıldırmamalı, çevremize mutsuzluk sinyalleri yaymamalıyız.Kişi her zaman kendi ruhunun psikiyatristi olmalıdır. Biraz hüzünlü gamlıysak, derhal Darülacezeye ya da Çocuk Esirgeme yurduna ziyarete gidebiliriz.Oradaki yaşlı insanlara bir hatır sorma, bir güler yüz onların da insan olarak hatırlanmaları, bizlere tatlı bir huzur verebilir.
O küçücük, bazen ana babalı terkedilmişlere verilecek ufak bir hediye, dünyalara bedel bir gülüş olarak döner bizlere. Orada yaşayanlarla ilgilenmek, hem onlara güzel bir moralolur, hem de insan olarak bizlerin, incir çekirdeğini doldurmayacak olayları nasıl büyüttüğümüzü hatırlatır.

Güneş yüzünü gösterdi bu sabah, moralimi en üst seviyeye çıkarmak için yetti.Güneşin olumlu etkilerini her zaman hissederim zaten.

Şükürler olsun Rabbim, bizleri sağ salim yeni bir güne kavuşturduğun için!