Güçlü olmaya çalışmaktan yoruldum, halim sorulduğunda iyi olmasam da iyidir deyip iyi olma çalışmaktan, ve hep gülmeye çalışıp ; bir gün gülmek için çaba harcamayacağıma kendimi inandırmaya çalışmaktan.

Ayaklarım titrerken yere sağlam basmaya çalışmaktan; omzumda yılların yorgunluğu varken dik durmaktan yoruldum.

İnsan olmaktan; en azından insan kalmaya çalışmaktan

İyiliğin “bu zamanda” gibi saçma sözlerle erdem sayılmasından

İnsanların yüzüme gülerken aslında başka hesapları olmasından; yoruldum aynı dili konuştuğumuz halde yine de insanları anlayamamaktan.

Hata bende mi diye kusuru kendimde aramaktan

Yoksa insanların dilleri başka söylüyor kalpleri mi başka düşüncesinin karmaşasından

Yoruldum insanların söylediklerinin doğru olup olmadığını anlayamamaktan.

Üzülmekten yoruldum ağlamaktan.

Ağlamaktan şikayet ettiğimden değil bilirim ki ağlamak insanlıktan.

Ama insanlıktan nasibin almamışlar için akan göz yaşlarımdan; ve yoruldum yanan yanaklarımla beraber tek dostumun ben olmasından.

Ve yoruldum kalabalıkların içinde yalnız şöyle dursun yapayalnız kalmaktan.

Bağırmak istiyorum utanmadan; sen yavşaksın demek istiyorum insan olmasa da birilerinin kırılacağından korkmadan.Tanıdığım insanları artık tanıyamamaktan, tüm güzelliklerin geçmişte kalmasından; bayramların bile eskilerinin güzel olmasından; yoruldum hep aynı perdede mutlu sona ulaşamamaktan.

Kimilerine küsmek istiyorum, eski günlerin hatrına aldırmadan.

Gamsız olmak istiyorum başımı yastığa koyduğumda uyuya kalsam.