İşte Ben ;)

Fotoğrafım
Doğma büyüme Sinopluyum,81 doğumluyum. Evliyim ve Zuzu'nun-Bıdık'ın annesiyim. Eşini ve ailesini seven tipik bir Türk kadınıyım. Çalışan bir eşim. Ben bu hayatta en çok Anne olmayı sevdim...

6 Mart 2012 Salı



Çocukken daha mı güçlüydüm ne?, yoksa toz pembe hayallerin varlığımıydı güç veren küçük kalbime. Tüm dünyaya gücüm yeterdi, sıkınca kalbimin büyüklüğü kadar olan yumruğum tüm dağları titretebilirdi. Herkes beni çok severdi, yalan pinokyonunburnunu büyüten bir masaldan ibaretti. Hayat o kadar güzeldiki büyümeye bile hazırdım, ama büyüyünce tüm gizli güçlerim kayboluverdi. Önce yıldızlar yitirdi güzelliğini, yıldızlraı saymak aklıma bile gelmiyor şimdi. Dört mevsimde umrumda değil, zaten dört rakamını ben hiç sevmedimki; okulun beş gününde dört gün matematikti. Altı kere altı otuzaltıydı ama çokta tat vermiyordu bana. Benim derdim kurduğum hayallerim gerçekleşmeyeceğini anlamaktı hayatta. Eşkenar üçgenin açıları eşitti ama, çocukluğumun toz pempe hayallerini çalmışlardı kız rengi deyip bana. Kız rengi tozpembe hayallerim yok şimdi(!)zaten yatıp izlediğim bulutlardada göremiyorum şimdi; bulutları benzettiğim binbir şekli. Hem büyüyünce bulutlarda güzelliğini yitirdi,şimdikiler çocukluğumun bulutları değilki! Su buharlarının basınçla meydana getirdiği şeylerdi. Saydığım yıldızları, bulutları toz pembe hayallerimi yitirdim birer birer hepsini. Büyümek için bu güzellikleri yitirmek gerekiyormuş demekki. Derdim büyümek değil;doğanın gereği gerçekleşecekti tabiki. Ama çocukluğumun toz pemeb hayallerinin kayboluşu çok ağrıma gitti. Pinokyo da olduğu gibi yine gülebilsem yalanlara. Pinokyonun burnu uzarken, benim neden gözlerim yaşarıyor yalanları duyunca. Çocukluğumda ki kadar güçlü olabilseydim şu yaşımda; belki yalanlar bu kadar dokunmazdı bana. Toz pembe hayallerim dursaydı bayramlık gibi baş ucumda. İşte bu yüzden daha cesurdum sıkınca kalbim kadar yumruğumun olduğu çocuk yaşımda. Dün yoktu yarın yoktu dünya bugünden ibaretti Birde çikolatam varsa hayat tadından yenmezdi. Yitirdi herşey güzelliğini, mutlu eden şeyler, yalan oldu herşey, düşünce bile gülüşmeler. Hem benim derdim çocukluğum değil ki, Söylemeye utanıyorum ama çok özledim seni. Ağlamaya bahane arıyorum sanki. Çocukluğumu anışımda o yüzden belki Hem; matematik çalışmayı sevmediğim gibi; sensizliği de hiiç sevmedim ki. Biliyorum dönüp sevindireceksin beni;adın gibi biliyorsun seni sevdiğimi
Cihad KÖK Yazıları

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder