Özgürlük mü ? İnsanlık mı?

Kuşlar gibi özgür olmak istedim ömrüm boyunca.
Hiçbir engele takılmadan gökyüzünün büyüleyen mavisinde süzülmek,
bembeyaz bulutların arasında kaybolmak istedim..
Uçamasamda; Bazen narin bir serçe oldum.
Tanımadığım insanların pencere ve balkonlarındaki ekmek kırıntılarını
toplayıp rızık bekleyen ağızları doyurma derdine düştüm, kendimin rızka muhtaç olduğunu anlamadan..
Bazen de papağan oldum.
Hiç susmadan tekrarladım, yapılan tüm yanlışları, yapmamamız gerektiğini.
Yapmamız için söylenen hakikatleri.
Ne ben ders aldım kendimden, nede başkalarına ders verebildim papağan gibi sesimden..
Baykuş oldum bazende.
Hiç uyumadım geceleri, ya ağladım ya da sessizce haykırdım kendime kendimce.
Baykuşu duyan Rabbim benide duydu hergece sessizliğimin içinde..
Denizlerde serenat yapan martı oldum bazen.
Evet; yaptım serenatımı, aldım agzımın payını..
Aşkı yaşayan, aşkı aşk diye bizlere anlatan kumru oldum bazen.
Ama ne yaptımsa çoğullaşamadım, kumrular olamadım.
Yalnız ince bir ipte bekledim eşimi.
Gelsinki kumrular olalım istedim.
Ne o geldi geleceği yerden, ne ben indim beklediğim ipten..
Beni en iyi anlatan kuş; Kartal oldum bazen.
Kimseyi umursamadım, süzüldüm istediğim her yerde fütursuzca.
Evet, özgürdüm.
Evet, yalnızdım.
Kimse yoktu önümde engel, kimse takmadı boynuma çengel.
Yalındım, yalnızdım ama özgürdüm işte.
Bir oraya bir buraya uçtum günler belkide senelerce.
Gün geldi ve yoruldum özgürlük adı altında yalın kalmaktan.
Ve vazgeçtim kartal martal olmaktan !
Ben insanım arkadaş !
Ben en yüce varlığım !
Belki özgür değilim, uçamıyorum belki,
Olsun be !
Ben insanım insan, var mı ötesi !